Cerkak "Kuciwa"

Kuciwa       

“Deg degan rasane jantungku ora karuan, mas-mas iku ndelengke aku kaya ndelengke maling”. Omongin Laras batin saka atine pas liwat ing ngarep Mushala sekolah. Dheweke bingung banget, kok janur gunung ana mas-mas kang ndeloke Laras nganti kaya mangkono. Pas dina Rabu iku ana pelajaran olahraga. Laras lan kanca-kancane tinuju menyang lapangan basket kanggo olahraga. Ora ngira ngerti-ngerti, deg . . . Laras kelingan karo wong kang lungguh ing ngarep Mushala mau. “waduh ngapa aku iki kok kepikiran ya?”

Kring . . . kring . . . bel pratandha ganti pelajaran muni, wektu iku Laras lan kancane Ida cepet-cepet ganti seragam ing kolah ngliwati Mushala. Pas dhewekke metu saka kelas, ana mas-mas iku maneh kang lagi lungguh ana Mushala cedhak saka kelase Laras. “ana apa ta kok ya ora ngaleh-ngaleh mase mau ki?” kandhane Ida marang Laras. “Aku we ya ora ngerti Da, sing penting rak ora nganggu awake dhewe” wangsulane Laras karo nguyu.

Mas-mas iku ya sing ndelengke Laras pas lagi arep mlaku menyang lapangan kanggo olahraga. Ketoke mas-mas iku mau lagi wae rampung salat Dhuha. Laras lan Ida meneng wae amarga dheweke ya ora kenal marang mas-mas kuwi mau. Sawise ganti seragam, Laras lan Ida balik ing kelas maneh. Banjur kancane juluk wae jenenge Rida kandha menyang Laras. ” Ras, nomer hapemu oleh ora dijaluk mas sing lungguh nang Mushala mau?”. Banjur Laras  mangsuli ”ora sah Da, aku ora kenal mas-mas kuwi dadi aja mbok wenehke ya!” Krungu kandhane Laras mau, Rida ora ngewehi nomere kancane iku marang mas-mas iku. Miturut informasi, mas iku mau kelas 3 IPA kang jenenge Dodo.

Ing liya dina, mas Dodo mau sms, nanging ora dibales dening Laras amarga ora ana jenenge ing sms kuwi lan dheweke males mbalesi sms saka wong sing ora genah.” Rong dina maneh mas Dodo kuwi sms maneh, kang isine ”dhek aku oleh kenal kowe ora? Aja nesu ya! Aku oleh nomermu saka mbak Icha,” Dodo. Mangkono isi sms saka mas Dodo. Wiwit iku Laras gelem mbalesi smse mas Dodo, ora ana apa-apa mung sekedar kancanan bae maksude. Ana enem sasi anggone kenal mas Dodo, awit iku Laras nduwe rasa marang mas Dodo nanging dheweke ora wani ngandharake. Laras iya ngrumangsani yen mas Dodo iya nduwe rasa marang dheweke. Amarga mas Dodo nduwe kawigaten kang linuwih marang Laras.

Bruukk . . . ana sepeda tiba, kabeh murid pating krumpul ngrubung sepeda sing tiba mau. Krungu suwara iku, Laras mlayu tumuju sumber suwara iku. Jebule sing tiba mbak Icha “lho mbak Icha, boten punapa-punapa mbak?” Laras langsung takon marang mbak Icha. “ora papa kok dhek, mung le ku ngerem ndadak mau” jawabe mbak Icha. Dina iku arep padha latihan ekstrakulikuler ana ing sekolahan. Mbak Icha iku iya mbak tingkat kelase Laras kang wektu iku kelas 2. “eh, wingi kae nomer hapemu takwenehke mas Dodo lho!” ngerti-ngerti mbak Icha kandha mangkono marang Laras. “oh, nggih mbak boten punapa-punapa lha pun kadhung arep kepiye maneh.” Wangsulane Laras karo mesem marang mbk Icha.

Ana ing sekolahan Laras iya mesti ketemu karo mas Dodo ananging ora tau omong-omongan, mung ndelengke wae saka kadohan. Dheweke nduwe rasa pekewoh arep nyapa marang mas Dodo. Laras mung bisa crita marang kancane cerak yaiku Anggun. Ing ngisor wit ringin kang ana ing sekolahan Laras ngomong “Anggun iku kancaku cerak awit aku SMP nganti sakiki. “Apa aku kudu crita karo Anggun ya?” sing isa takajak ngomong ati nang ati. Kira-kira mung karo Anggun aku bisa crita lan ngandharake rasa ing atiku iki. Dheweke iya ngerti apa sing dakkarepake”.

Malem minggu, ing dina kuwi ana acara perpisahan kelas 3 kang wis padha lulus. Acara perpisahan kuwi dianakake ing gedung Sasana Praja. Kabeh kanca-kanca awit saka kelas siji nganti kelas telu padha banjir ngebaki gedung iku. Laras uga nonton karo kanca-kancane sak kelas. Pas lagi nonton pahargyan saka sing ngisi acara iku mau. Laras kaget, kuciwa lan bubrah pikirane, ing gedung mau dheweke ngerti mas Dodo lungguh karo bocah wadon. Iya mesti Laras nduwe rasa kepiye mangkono ndelengke mas Dodo karo wong wadon iku. Nanging Laras ya ora isa ngapa-ngapa, dheweke dudu apa-apane mas Dodo tur dheweke mung lagi cerak karo mas Dodo. Salah yen Laras nesu marang mas Dodo.

Nanging semono suwine nganti Laras wis kelas 2 SMA, lan mas Dodo kuwi mau nglanjutake sekolah ing Bandung. Dheweke ngilang kayata rembulan dipangan buta. Awit kuwi mas Dodo ora tau sms meneh, jebule miturut kandhane kanca-kancane iku. Mas Dodo lagi cedhak marang Mita kanca seangkatan karo Laras ning seje kelas. Awit krungu iku atine Laras lara banget. Wong kang wis ditresnani wiwit kelas siji iku uwis dadi tambataning ati wong liya. Laras mung bisa pasrah marang keadaan iki, iku mung didadekake pelajaran kanggone.  

Wengi iku pas Laras lagi sinau, tot titittet. . . tot titittet. . . hape sing lagi disanding muni, jebule ana sms sing mlebu. Banjur dibuka sms mau. Laras ora ngira yen mas Dodo kuwi sms meneh, sms iku isine ”dhek lagi ngapa, lan piye kabare?”. Terus tak bales cekak wae ”lagi sinau mas, alhamdulillah kabarku apik-apik wae”. Wangsulane Laras mangkono kuwi mau. Sms iku ngilingake lara ing atiku, nanging aku ya ora kudu nduwe rasa kaya mangkono.  

Seneng rasa ing atine Laras, dina kuwi mas Dodo crita yen dheweke wis ora karo Mita meneh. Awit kuwi mas Dodo cedhak meneh karo Laras. Yen lagi smsan nyambung banget apa kang wis diomongake. Suwe suwe rasa tresna iku ana maneh, Laras ngrasa luwih cedhak karo mas Dodo. “Aku isih nduwe pangarepan marang mas Dodo, aku wis ngrasa tresna banget Nggun!” ngomonge Laras marang Anggun pas lagi mangan bareng ana ing kantin sekolah. Banjur Anggun mangsuli ” yen ta kowe wis kadhung tresna, terus nyang apa kok kowe ora ngomong langsung marang mas Dodo kuwi?”. Laras mangsuli, “aku ora wani Nggun, durung mantep wae anggonku kepengin ngomong”. Wah, nek wis kaya mangkono ya kowe ora oleh keputusan sing pasti saka mas Dodo tor mas Dodo ya ora bakalan ngerti yen kowe seneng marang dheweke”. Kandhane Anggun marang Laras. Laras wis ngrasa bingung marang rasa ing atine iku. Dheweke nduwe pangarepan marang mas Dodo kuwi. Tapi nganti seprene ora ana kasile apa-apa.

Saka cendela kamar Laras ndelengke candra kang endah banget. Mbayangke wong kang ditresnani ana ing sandinge. Laras mung bisa ngenteni keputusan sing ora pasti saka tambataning atine iku kayata jagakake endhoke si blorok. Nanging rasa seneng ning atine Laras iku ora suwe. Pas lagi smsan karo mas Dodo, dheweke ngomong nang Laras, yen mas Dodo kuwi mau balikan maneh karo Mita. Atine Laras sansaya lara kayata kena lading kang lancip banget. Wong kang dadi pepujaning atine iku ilang kayata geni ngentekake pirang-pirang omah.

Saka kejadian kuwi mau, Laras wis bisa nrima yen mas Dodo dudu jodhone mbesuk. “Aku melu seneng yen dheweke bisa balikan maneh karo Mita kang wis dadi pepujaning ati mas Dodo. Muga-muga Mita lan mas Dodo bisa langgeng nganti mbesuk. Aku mung bisa donga supaya mbesuk nemokake tambatan atiku sing luwih becik saka mas Dodo. Aku kudu tenanan dhisek anggone golek ngilmu supaya bisa dadi wong kang sukses lan bisa nyenengake wong tuwaku”. Ngomonge Laras karo ngusap eluh kang netes ing pipine iku.